wtorek, 13 grudnia 2016

Babia Góra

Wyjazd w Beskid Żywiecki był spontanicznym wyjazdem, nie planowałem go, tak po prostu jakoś wyszło, bo zabrałem się tam z Aneczką i Krzyśkiem, którzy tam jechali. Coraz częściej dochodzi do mnie, że jestem szczęśliwszy robiąc to co lubię, ale też wiem że muszę to robić, cieszyć się chwilami, które staram się wyszukiwać, wypatrywać w tym szybko uciekającym życiu, bez tego to wszystko byłoby takie puste. Piękno przyrody działa na mnie łagodząco, a wysiłek jaki wkładam by wyjść na szczyt sprawia, że staję się coraz silniejszy, nie tylko fizycznie, lecz czuję również, że hartuje to mój charakter. Babia Góra zmienna jak kobieta wyciągnęła ze mnie sporo energii, silny i mroźny wiatr sprawiał, że dłonie i aparat odmawiały posłuszeństwa, a rzadkie i kilkusekundowe chwile, gdy w zamglonym otoczeniu pojawiało się okienko z widokiem na Tatry sprawiały ogromną radość. Chwile te były tak krótkie, że kilka razy nie zdążyłem nawet zrobić zdjęcia, więc można sobie wyobrazić co się działo. Na szczyt wychodziliśmy z obawami, że nie uda nam się cokolwiek zobaczyć, jednak mieliśmy sporo szczęścia tak jakby ktoś na chwilę odsłaniał specjalnie dla nas kurtynę.










środa, 7 grudnia 2016

Białe Pieniny

Jest takie miejsce gdzie fotoklub najbardziej lubi powracać i niech nie będzie to tajemnicą, że są to Pieniny. Piętnaście stopni mrozu przed wschodem słońca troszkę mnie wystraszyło, ale po paru krokach marszu w głębokim śniegu zaczęło robić mi się coraz cieplej. Może jakąś godzinkę drogi i byliśmy już na stanowiskach w chwili, gdy słońce zaczęło się budzić i podświetlać chmury, a chwilę później świecić częściowo na Tatry.  Ten spektakl niestety nie mógł trwać w nieskończoność i ruszyliśmy dalej w drogę spotykając miłych ludzi, którzy też fotografują. Na to czekałem z utęsknieniem, bardzo miło jest odrywać się od codzienności i podziwiać piękną przyrodę, tym bardziej mając u boku takich ludzi.












poniedziałek, 14 listopada 2016

Znów Tatry

Największym moim szczęściem jest robić to co lubię z ludźmi, których tak bardzo cenię. Cele mamy coraz większe, podobnie jak i ambicje. Po takiej dawce piękna przyrody chcę tutaj często powracać, bo uczucie kiedy wraca się do domu po takim wypadzie jest nie do opisania.








wtorek, 25 października 2016

Tatry i wschód na Beskidzie

Nie wiem co, ale coś jest w górach takiego, że gdy jestem na szczycie i patrzę wokół siebie to nie myślę wtedy o niczym. Czas nie ma znaczenia, płynie swoim tempem. Liczę chwile zamiast minut i choć jest zimno to wewnątrz płonę, czerpiąc energię z pierwszych promieni słońca, energię tak bardzo czasem potrzebną. Chcę to robić zawsze.
Pozdrawiam przy okazji wszystkie miłe dusze, które były ze mną.















sobota, 15 października 2016

Fotoklubowy powrót na Lubań

Tęskniłem za tym by poczuć się tak jak wczoraj, zarwać nockę, iść w ciemnościach przez las, mieć u boku towarzyszy którzy myślą podobnie, by w końcu zobaczyć coś niewyobrażalnego. Potrzebuję czasami oderwać się od świata w którym żyjemy i przenieść się na chwilę do innej krainy, takiej gdzie wszystko co ludzkie nie ma znaczenia. Patrząc na spektakl, który potrafi zaoferować przyroda, staję się dziwnie spokojny, myśli zwalniają i zaczynam w głębi odkrywać sens.